We are Infinite. :]

آقای صادقی معلمش بود. نمیتونست تمرکز کنه.. میگفت تصویرش از جلوی چشمام کنار نمیره. میگفت مانتوهای شما رو که میبینم یادش میوفتم. انگار یکی از شماس. انگار روی یکی از همین نیمکت ها نشسته و با اون شور جوانی ش اومده ازم سوال بپرسه. میگفت خیلی متواضع بود. میگفت اگر یکی توی مدرسه میدیش فکر میکرد از اون بچه های متوسطی ه که مشق هاش رو هم ننوشته. یکم هم ناراحته. 

میگفت یاد اون روز های فرزانگان میوفتم. یاد وقتی که مدرسه توی قاره ی آسیا تک بود. میگفت بدی ما معلم های قدیمی همینه دیگه.. همیشه اون روز ها جلوی چشممونه. غم و غصه ی الانش مال ماست. میگفت انگار ففط من تنها بازمانده ی اون زمانم.. مدرسه تون خیلی بی تفاوته. راست میگفت..

لعنت بهتون که اسمش رو نگه داشتید و خودش رو نابود کردید. سنگینیش روی ماست فقط.. کمرم داره میشکنه. انگار کسی نمیفهمه چی میگم. کسی نمیفهمه چرا یک روز کامل دارم گریه میکنم.

آقای صادقی اما میفهمه.. :]

نشسته بودم توی اتاقش، داشت باهام صحبت میکرد که آقای مظلومی بهش زنگ زد. عذرخواهی کرد جواب تلفن رو داد. بعد که تموم شد خانومه بهش گفت شماره ش رو بده بهم من پیگیری کنم. شماره ش رو از این سر اتاق به اون سر براش خوند. سرم رو انداخته بودم پایین. کرمم گرفت گفتم بذار ببینم میتونم حفظ کنم شماره هه رو یا نه :))

همینجوری که داشت میگفت حفظ کردم! نگاهم کرد گفت حفظ نکن! گفتم کردم! گفت کامل؟ گفتم براش شماره رو کامل. خندید. منم خندیدم!

خلاصه که الان علاوه بر شماره مامان و بابام شماره آقای مظلومی رو هم حفظم:))))