We are Infinite. :]

کاشکی پشت گردن آدم ها یک دکمه ای بود که وقتی [برای آخرین بار] بغلشون میکردیم و دکمه هه رو فشار میدادیم، از توی ذهنشون برای همیشه پاک میشدیم.

این جوری شاید به دنیا اومدنمون کمتر بی انصافی بود.

اما خب.. مجازی ها رو چی کارشون کنیم؟..

چند وقتیه که توی تلگرام به کمک یه رباتی دارم با ادمای غریبه چت میکنم. خوبیش اینه که نگران نیستی چی قراره راجع بهت فک کنن. یا حس کنی دلشون نمیخواد باهات چت کنن. بیشترشون یا از ایتالیا ن یا ایران. با ایرانیا چت نمیکنم. بی جنبه ن. یه سری از ایتالیایی ها هم البته برای چت نمیان. برای کارای زشت میان. با اونا هم چت نمیکنم. یعنی خب با اونایی چت میکنم که یهو اول چت جنسیت آدم رو نمیپرسن. حس میکنم اینا ادمایی ن که میشه باهاشون حرف زد. دنبال چیزی نیستن. 

همیشه هم میگم که از ایرانم. ترسی ندارم. یک سری هم میگن که واااای ما درباره ی ایران خوندیم و جای قشنگیه! ادماش مهربونن! بعد میشینم براشون الفبای فارسی رو مینویسم! میگم با ما این حروف مینویسیم! میگن وااای! "ت" چه قدر شبیه یه لبخنده. میگم اره همه همین رو میگن! بعد توی دلم به "ت" ی فارسی عزیزمون افتخار میکنم که انقدر قشنگه! 

یک سری ها هم مثل امروز میگن "Ma vaffanculo a te, l'Iran, e a guerra." میزنم توی گوگل ترنسلیت میاره " برو به جهنم! ایران، و جنگ. " .. بعد توی دلم غصه میخورم که چرا فکر میکنن ما انقدر بدیم.

امروز توی کلاس معلممون ازم پرسید افتخار میکنی به ایرانی بودنت؟ حس میکنم اصلا راضی نیستی! گفتم نه. مشکلی ندارم راضیم. گفت راستشو بگو! گفتم نمیدونم ایده ای ندارم! گفت بگو اره یا نه. کلی مکث کردم و گفتم آره! ولی توی دلم هی میگم مهمه مگه ایرانی بودن یا نبودن؟ آدم بودن مهمه.

..